Nieuwsbrief september 2020

Pantelis Ginis had nooit kunnen bedenken dat het grappige – en enigszins schunnige – liedje dat hij in de jaren zestig schreef aan boord van zijn boot met sponsduikers zou uitgroeien tot een wereldwijde hit. Maar  ‘Darla Dirladada’ werd een van de beroemdste Griekse liedjes.
Het was aanvankelijk een lied om de bemanning een hart onder de riem te steken als ze het zwaar hadden. Het duiken naar sponzen is namelijk een onderneming die niet zonder risico is. De crew van Ginis’ boot zong het lied en als snel volgden ook andere zeelieden. Wanneer ze aanmeerden in een vreemde haven lieten ze het aanstekelijke ‘Darla Dirladada’ bij vertrek als een souvenir achter.
Kapitein Pantelis Ginis ging in 1966 naar Athene om het lied samen met volkszangeres Domna Samiou op de plaat te zetten. De Griekse componist en zanger Dionysis Savvopoulos hoorde ‘Darla Dirladada’ en plaatste het nummer als traditional op zijn album ‘To perivoli tou trelou’. Dat was tegen het zere been van Ginis, die voor de rechtbank bewees dat hij het zelf had geschreven. Na het overlijden van Ginis erfde zijn familie op Kalymnos de auteursrechten van het lied.
Volgens de overlevering schreef Ginis het lied met één hand, terwijl hij met de andere het roer vasthield. De tekst gaat over het leven van de zeelieden en eilandbewoners. Maar het is het ritme dat het lied echt onweerstaanbaar maakt. Het opzwepende ritme zou afkomstig zijn uit Noord-Afrika, Dat is heel goed mogelijk omdat de Libische stad Bengazi  één van de plekken was waar Ginis naar sponzen viste.
‘Darla Dirladada’ is vele malen gecoverd. In 1970 werd het opgenomen door de zangeres Dalida, die het zong in het Italiaans, Duits en Engels. De Vlaamse zangeres Marva zong in 1970 een Nederlandse versie, Kai Hyttinen nam in 1972 een versie in het Fins op. In 1995 coverde de Macedonische band Memorija het nummer. De meest opvallende coverversie is waarschijnlijk van G.O. Culture, die in 1993 een grote hit was in Frankrijk.

IN EEN HOEKJE ACHER DE COULISSEN

Vandaag maar eens aan het rekenen geslagen. Dat is zo’n activiteit, die niet voor op het toneel plaatsvindt. Nee, de plek van de telhandelingen is achter, in de coulissen. Daar waar zich ook de boekhouder bevindt en de eigenaar van ons pand. En de belastingen dwalen er ook als spookachtigen rond.
Siemon en ik zijn met zijn tweetjes. Sofie is naar huis. Zojuist is haar welverdiende salaris overgemaakt. Ook dat van Siemon, ook dik verdiend. Wij vertellen het de calculator.
Terwijl aan de voorkant van het toneel, ook wel de vierde wand genoemd, gasten in- en uitlopen met strandtas en boodschappenmand, auto’s worden gestart voor een mooie tour en de leverancier schoonmaakspullen brengt, ratelt achterin de telmachien.
Hoe lang nog? Twee maanden. September en oktober. Wat komt er dan nog binnen en wat moet er uit? Wat is er momenteel cash in voorraad? De eigenaren van het pand kloppen op de coulissen deur. Ze willen een gesprek. En wij begrijpen donders goed waar dat dan over moet gaan.

Wat zijn wij in een vreemd stuk beland. Net als eerder die droom, waar wij steeds ergens naar toe wilden, naar ons doel, maar dat we maar niet konden bereiken. En toe we na rusteloos wachten eindelijk daar toch aankwamen, wilde het, wat we ook deden, maar niet vlotten. Wij werden steeds terug op onze stoel gedrukt. Zitten jullie. Afwachten. Geduld.
Wij keken om ons heen. En iedereen zat. In het zelfde schuitje op het droge. Waar óók om zich heen werd gekeken. Ogen met blikken van afwachting. Licht gespannen.

Daar waar we normaal met zijn vijven werkten. Boekingen, ontvangst, schoonmaak, ontbijt, transfer, excursie, noem maar op.. Daar is het nu uitstekend te doen met drie personen. En in de tweede helft van september, als we hopelijk, hopelijk, de gasten binnen hebben, die tot nu toe niet hebben afgezegd, is het misschien nodig wat extra krachtinspanningen te leveren.
Zou er nog wat extra’s in het vat zitten? Voorlopig worden er bedragen opgeteld, envelopjes opzij gezet, telebankierend wat over- en weer gemaakt. Wij kijken naar buiten. Wij kijken elkaar aan. Als het zo blijft… Dan kunnen we misschien….. Als de eigenaren nou eens…. En de boekhoudster….

Nee. Aan de voorkant van ons schouwspel merkt men niets. En dat hoort ook zo. Die mensen hebben vakantie en eerlijk is eerlijk, zij genieten volop. Ze hebben het verdiend. Ook zij komen uit een wereld met beperkingen en aanvullingen. Zij leven hier en nu even in een zorgeloze wereld. En die speelt zich af op een eiland waar besmetting geen ruimte heeft ingenomen. Zo’n ‘je merkt er helemaal niets van’ vakantie. En wij genieten daar net zo van. Profiteren van die zorgeloosheid, die zo kenmerkend is. Dat toneel van zon, zee, rust, strand, natuur ommetje, toertje. Ja zo moet het.

En wat willen wij dat ook graag. Nu en later. Waar achterin, in een hoekje, alleen verlicht met een schemeraartje wij nogmaals uitrekenen wat er kan gebeuren of, beter gezegd, moet gebeuren. Zuinig zijn op van alles en nog wat, maar vooral op ons clubje gasten en medewerkers en collega’s.
Iedereen weet dat we hier even doorheen moeten. Welke rol iemand ook heeft in dit stuk. Is dat echt nog even? Of gaat het langer duren?