Nieuwsbrief juni 2020

REGELS IN MERTIZA EN ALEIKOS PANORAMA

Momenteel zijn wij nog niet in staat om alle maatregelen die er in Griekenland zijn genomen en genomen zullen worden volop te bestuderen. Wij weten al wel, dat wij alle eventuele verordeningen zullen naleven. Eentje daarvan is, dat er momenteel nog geen toestemming is voor buffetten. Voorlopig zullen wij dus onze bekende ontbijtbuffetten niet aanbieden. Zodra dat wel mag, gaan de lekkernijen weer de bar op. Gelukkig is de bakker min of meer om de hoek en ook de supermarkt.
De tuin zal de plek van ontmoeting blijven, maar misschien met een aantal metertjes afstand. We gaan het echt allemaal heel goed bekijken. We vertrouwen erop, dat het heel goed kan allemaal.

Zangeres Haris Alexiou stopt ermee

Een jaar of zeven geleden hadden wij de avond van ons leven. Xaris Alexiou trad op in Ierapetra. De bekendste zangeres van Griekenland op slechts 14 kilometer van Mirtos. En het was een feest. Ook voor haar, want ze zei toen, dat ze nog nooit op een schoolplein had opgetreden. Ze voelde zich senang als schooljuffrouw, zei ze. Veel mensen die Griekenland hebben bezocht zijn in aanraking gekomen met de vrouw met die typisch warme stem. CD’s gekocht om in de winter het zomergevoel van Griekenland weer op te roepen. En nu stopt ze ermee. Een artikel in Parakalo:

Haroula
De zangeres werkte samen met de belangrijke Griekse songwriters en componisten, trad op in grote theaters over de hele wereld en won diverse prijzen. Alexiou heeft meer dan dertig albums opgenomen en werkte ook mee aan albums van andere muzikanten. Ze groeide uit tot één van de populairste artiesten in Griekenland, waar ze liefkozend Haroula wordt genoemd.
Het nummer waarmee Alexiou internationaal waarschijnlijk het meest bekend is geworden, is ‘To Tango Tis Nefelis’. Het is een cover van ‘Tango to Evora’ van de Canadese Loreena McKennitt, waar Alexiou een Griekse tekst bij schreef.

Wij kennen Italie een beetje. Driemaal zijn wij er op vakantie geweest, afgezien van een paar korte tripjes. Siemon een stedentrip met zijn jongste broer naar Rome en ik op zoek naar zakelijk geluk in Toscane en Umbrië. Siemons trip ging beter dan mijn avontuurtje, dat eindigde in chaos, toen bleek dat accommodaties verhuren in dit land andere koek is dan ooit een Hollandse camping runnen, wat ik ook gedaan heb.
Onze grote vakanties in Italie, in 2000, 2002 en 2004, waren bijzonder en de herinneringen daaraan zijn ook nu nog bijna alle prettig. Driemaal hebben wij er een groot huis gehuurd. Veel te groot voor twee heren op (af)stand. Dus deden wij een uitnodiging uitgaan naar vrienden en betrouwbare kennissen en familieleden met de vraag of zij geïnteresseerd waren in een Italia vakantie van één week, tien dagen of twee weken. Een kamer delen, en met meerderen de tafel delen vol Italiaanse heerlijkheden die om de beurt dienden te worden bereid. En niet vies van een Italiaanse alcoholische versnapering. Dat werd een succes. Wij bleven vier weken en hadden zodoende al die weken profijt van wisselende vakantiecontacten. Heel stiekem had ik ook een beetje in mijn achterhoofd een soort van Bed and Breakfast toekomst. Hoe zou dat bevallen? Dus ik was vooral van het bereiden van de ontbijten, wat later in Mertiza is voortgezet.
Wij maakten met wie wilde mooie toeren en andere excursies om ’s avonds moe maar voldaan te beginnen aan de bereiding van roomvolle maatlijden. Roomvol? Ja, volle room bij of in bijna ieder gerecht. Tot iedereen bijna plofte. Ik ben in die vakanties al gauw vijftien kilo aangekomen. Dankzij ondermeer vrienden, betrouwbare kennissen en evenzo betrouwbare familieleden. Alle huiskamerkeurmerkkoks. Alle volvetmakers.
We zaten op de mooie plekjes of bij benadering. Met zwembad in de tuin als luie beloning van een dag nietsdoen.

Maar ik miste iets. En Siemon ook. En al die mede gasten ook. Vooral diegenen die Griekenland kenden. Bij mij begon dat op een moment een beetje zeurend. Dreinend, als ik in een stadje, op een pleintje, in een straatje tevergeefs zocht naar leuke terrasjes. Of ’s avonds naar een restaurantje met buitenbediening. De bediening was in Italiaanse velden noch wegen te vinden. Ook niet-bedienende mensen ontbraken. Zo vaak zó opvallend weinig mensen op straat. Luiken dicht, deuren op slot, alsof de pest rondwaarde. Of de Corona, dat we nog niet kenden. Dus maakten we het in onze villa druktevol gezellig en dat was het ook. Maar tijdens de tweede helft van de vier vakantieweken had ik stiekem al in mijn agenda gekeken of ik in september nog een paar weekjes kon wegpiepen van mijn werk om Griekenland de kans te geven zich nog even in mij te nestelen. De winter die eraan kwam duurde immers lang.

Nu zitten we in dit mooie land. In Le Marche. De Marken. Een prachtig heuvelachtig gebied. Hartstikke groen. Het landschap lijkt op midden Kreta, zo rond Alagni en Pesá, het wijngebied dat onze gasten zo goed kennen van de bezoeken aan de Lyrarakis wijnproeverij. Vanaf een prettige bovenverdieping kijken we in de verte uit op de Adriatische zee. Na een ritje gisteren zeiden we: Mooi, maar waar zijn de mensen? In ieder geval niet op terrassen. Die zijn er niet.
Het is het missen van het Griekse buitenleven, de mensen in de schaduw van een oude plataan, de ouderen met de hand onder de kin rustend op een tafeltje tje tje. Een groet, een knik of een uitnodiging om er bij te gaan zitten. Een tuinboon pellen als mezè bij een raki.

De heimwee naar Griekenland in die beginjaren van deze eeuw besluipt me juist hier weer. Ik kijk naar de Adriatische zee in de verte en weet dat ik die nog moet bevaren, tot we weer daar zijn, aan de overkant, waar we het allerliefste vertoeven. Griekenland