Nieuwsbrief juli 2022
JAAAA JULI!!
En ineens is het juli. En glijden talloze Griekse auto’s het dorp binnen. Op een zaterdag en vooral op een zondag. En ’s avonds of einde ’s middags komen lengtes lang voertuigen langs. Het dorp uit. Richting huiswaarts.
Nu ik dit schrijf, zondagmiddag rond twee uur, staan even verderop twee parkeerplaatsen bommetje vol. Zelfs het opnieuw bestrate plein heeft parkeerdienst. Zeer tegen de zin van onze lokale hoofdbestuurder. Het heeft touwen tussen paaltjes toegezegd, zodat wanverkeer geen plek meer zal vinden. En een ludiekere inzamelactie om het plein te vergroenen heeft een paar duizend Euro opgebracht. Een Floriade-in-het-klein-plein? Weten ze in Almere wel, of juist geen, raad mee. We gaan het resultaat binnenkort meemaken. Blijft dan natuurlijk wel overeind, dat tijdens de zomerweekenden en de zomervakantie hier een ernstig gebrek aan parkeerruimte is. Hoe gaat dat worden opgelost?
De horeca draait op zulke momenten overuren. Dampende pannen en pruttelende ketels. En 
vergeet de kots der oksels niet van de roerders en de voedervervoerders. Het vrolijke geluid van de rinkelende kassalade is de troost aller inspanningen. En dus: Nee, ze mogen niet mopperen. Wat horeca’s toch vaak doen.
Wij mogen dat ook niet. En dus doen we dat ook niet. Vooral mei en juni waren gezellig druk in Villa Mertiza. Deze maand juli ziet er wat erg rustig uit. Maar dat is, in onze geschiedenis gedoken, niet ongebruikelijk. Juli is al jaren geen toppertje meer. En straks augustus? We kunnen overal nog voldoende gasten herbergen (dat doe je nu eenmaal in een herberg).
En september en oktober zien er mooi uit. Voldoende vertrouwen daarin.
De temperatuur is volop zomers. Zo rond de 30 graden. Dan blijkt maar weer eens dat het windje van zee de badgasten een verfrissinkje biedt. Niet het wervelwindje van afgelopen week, toen een enkel zonnebed en parasollenhoed werd meegenomen in de grote plas. Vergezeld van menig zomerhoedje. Een incidentje. Gelukkig niet meer dan dat. Nee, het weer is lekker. Wel letten op de zonintensiteit. Die is enorm. Dus smeren, smeren en smeren. We kunnen het niet voldoende zeggen.
Heb een mooie zomertijd. Een heerlijke vakantie. Bij ons of elders. Fijn weer ook. Zoals hier in Mirtos. En natuurlijk veel leesplezier.
EN…WAT GAAN JULLIE NU DOEN?
(deel 2 o.i.d.)
Ja, deze vraag wordt met grote regelmaat aan de orde gesteld. Inmiddels verstrijken de maanden. Men heeft gelijk: Die vraag moet ook een keer beantwoord worden. Dat vinden wij zelf ook.
Wel, wij hebben 1 november vooralsnog als einddatum vastgesteld. De datum dat wij er qua gastencontact mee stoppen. Wij hebben direct al wel een gaatje opengelaten voor een trouwe gast die graag gebruik maakt van een heel goedkope vlucht op 9 november. Die glipt er dan even tussendoor. En willen meer mensen dat, dan is zo’n extra grote week geen probleem. Er is dan alleen minimale service.
Dus vanaf nu, begin juli, nog vier maanden. Daarin is nog overal wel plek. Een paar periodes uitgezonderd, maar met wat flexibiliteit, is er nog voldoende mogelijk.
Na 1 november zullen wij waarschijnlijk het nodige opruimen ter overdracht aan de eigenaren. Dat is de familie Daskalakis. Het pand is van Michalis Daskalakis en zijn zuster Maria. Zij zullen er dan uiteraard zelf over gaan, hoe ze de zaken overnemen. Michalis heeft met zijn echtgenote, die ook Maria heet, twee dochters. Ioanna, de jongste is inmiddels al in het vak gerold en bestiert nu voor het tweede jaar Myrthe Apartments, hier zo’n 80 meter vandaan, richting centrumpje. De oudste dochter is Voula, getrouwd en moeder van een dochtertje. Aanvankelijk zou Villa Mertiza alleen door haar worden over genomen, zo hadden wij begrepen. Inmiddels heeft haar vader Michalis besloten mee te gaan in Villa Mertiza, wat hij ook voor onze komst in 2005 deed.
Dus vanaf 2023 is Villa Mertiza het bedrijf van de familie. En aan die familie, waarmee wij overigens altijd, tot op de dag van vandaag, een goede band hebben, zullen wij het nodige overdragen. Wat en hoe, wordt in de komende maanden besproken. Door ons intern, maar ook met hen.
Vaak antwoorden we op die vraag wat vaag. Maar goed, wij hebben, zeggen we dan, een heerlijk appartement. Heel ruim binnen, ruim genoeg buiten en behept met een fantastisch uitzicht over de Lybische zee, Met prettige buren boven ons en een lieve buurvrouw onder ons. Helaas is zij net weduwe van haar lieve man Jorgos. Wij horen er op gepaste afstand bij en voelen ons bij hen betrokken.
Siemon en ik schelen zesenhalf jaar. Ik ben inmiddels zeventig en al lang aan mijn pensioen. Dat wil zeggen: De leeftijd heb ik en ook het bescheiden inkomen van iemand van mijn leeftijd met wat vlieguren. Siemon nog niet. Hij, inmiddels vierenzestig, moet nog tot april 2025. Dat ‘moet nog’ is een periode waarin inkomen nog zeer welkom is. En onze portefeuille is niet dik genoeg om te kunnen luiwammesen. Werk dus.
Nederland is wel een optie om werk te vinden, dat ook past bij Siemons talent en vaardigheid. Hij komt uit het onderwijs. Specifieker: het NT2 onderwijs. Dat is Nederlands voor anderstaligen. Aan werkelijk mensen uit talloze landen, culturen van de wereld, heeft hij Nederlands geleerd. En hij werd gezien als iemand die dat heel goed kon. Hij heeft er alle liefde en aandacht aan gegeven. Nu heeft een rondje ‘langs de velden’ geleerd dat men zit of staat te springen om ook dit soort onderwijskrachten. Siemon zal zich wat nieuwe technieken eigen moeten maken, maar hij is, vind ik, slim genoeg om dat snel onder zijn bruingekleurde knieën te krijgen.
Of dit zo leuk is?
Het allerliefste had hij ons huidige project nog graag willen voortzetten. Hij houdt van dit werk en hij is er ook lekker vrij in. Eigen baas min of meer. Zijn eigen methode hanterend.
En dit tot volledige tevredenheid van de gasten en niet te vergeten onze partners. Denk aan Prima Rent, Taxichauffeurs, ‘Het kantoor’ van Sylvie en Christina, de wandelgids Angela en ook het boekhoudkantoor in Ierapetra. Hij zou nog graag willen dus. Maar helaas.
Langzaamaan begint Siemon te wennen aan het idee. Aan werken in zijn oude vak, dat hij meer dan vijfentwintig jaar heeft uitgeoefend. Maar ook aan het idee dat weer in Nederland te doen. En dan komt de vraag om de hoek:
Gaan jullie dan in Nederland wonen en waar dan?
Dat is zeker een optie. Al die jaren dat wij in de winterperiode ruim drie maanden in Nederland waren, zijn ook goed bevallen. Nog in Zwolle, drie keer in Meppel, talloze malen in Almere en nu ook twee maal in Sneek. En laat het noorden nu toch onze voorkeur hebben. Niet gek. Siemon is geboren en getogen in Leeuwarden en heeft er tot zijn 25ste gewoond. Mijn roots liggen weliswaar in Gouda, maar met 100% Gronings bloed en vele jaren gewoond hebben in Drenthe, ben ik wel in hart en nieren toch een noordeling.
Zodoende wordt er in ooghoeken gekeken naar woningen in de wijde regio. Maar een eventuele baan zal bepalen waar het wonen dan kan geschieden.
Maar dat huis hier is er ook nog. En wat zullen we zeker een heimweetje of wat te verwerken krijgen.
Wel, tot zover de beantwoording van de ‘wat gaan jullie doen vraag’. Wij houden je graag op de hoogte. Wil je zelf de vragen nog een keer en/of specifieker stellen? Kom dan maar lekkertjes langs. We hebben nog plek in Villa Mertiza en in onze dagelijkse ‘agenda’.
MOETEN WE NOG WAT MEENEMEN?
En het aantal pakken stroopwafels wordt nog steeds wel opgeknabbeld, hoewel de vaart er, eerlijk gezegd, wel een beetje uit is. Een lichte stroopwafelmoeheid, laten we het zo stellen.
Soms komen gasten binnen. Vol trots overhandigen zij snoepgoed. Zwart goud. Van een harde soort. Harde zwarte valuta. Wij doen hier vervolgens altijd wel een mede Nederlander een plezier mee. Maar zelf… eerlijk gezegd….
De top vier van onze zachte droptien zie je hier gebroederlijk naast elkaar in onze receptie staan. Gelukkig krijgen onze gasten dit een beetje door. We pakken met ons graaigerei uit verschillende verpakkingen om er aan de buitentafel stillekens van te genieten.
En zo houden onze gasten de Nederlandse traditie voor ons in leven. Zelfs met Engels drop kan dat. Overzeesche drop, noemde Jan van der Sleen, inmiddels helaas overleden, dat.
Momenteel staat op nummer een: De zoutzachte Piramidedrop.
En anders laten we ons verrassen. Of niet. Evengoede gasten hoor!
OMA’S WORDEN GANGSTA RAPPERS
Oma Giannoula en Oma Rodanthi brengen de gangsta-sfeer naar de ooit zo pittoreske, maar nu zeer gevaarlijke steegjes van Kreta. Er is namelijk sprake van een vendetta vanwege hun ultieme zoete aubergine!
In de zeer vermakelijke rapvideo ‘Μελιτζάνα απο Αλάνα’ slaan de oma’s de handen ineen en binden ze de strijd aan met de gangsta’s om hun zoete waren aan de man te brengen. De clip is een ode aan de traditionele Griekse lekkernij ‘γλυκά του κουταλιού’ (letterlijk: zoetigheid van de lepel, dat wordt gemaakt van vruchten en siroop).
De videoclip werd geproduceerd in opdracht van de Kretenzische webradioshow ‘Kalokairi sto noto’ (zomer in het zuiden) met George Balothiaris en Gogo Verigou, die ook het scenario schreef en de video regisseerde.
PRIJSSTIJGINGEN: MERKEN JULLIE DAT OOK?
De prijzen van levensmiddelen zijn in Griekenland gemiddeld met meer dan 30 procent gestegen sinds het begin van de Russische invasie in Oekraïne, vier maanden geleden.
Bloem, zonnebloemolie en pasta zijn het meest gestegen in prijs. De golf van prijsstijgingen zal naar verwachting niet stoppen zolang de basisgrondstoffen, verpakkingsmaterialen en energiekosten op een extreem hoog niveau blijven.
In mei bedroeg de inflatie in Griekenland 11,3 procent, de cijfers voor juni worden later deze week verwacht. De prijs van levensmiddelen steeg in mei met 12,1 procent op jaarbasis.
Uit de laatste gegevens van supermarkten blijkt dat in de week tot 12 juni de prijzen van standaardproducten met 8 procent zijn gestegen ten opzichte van een jaar eerder. De grootste prijsstijging (11 procent) was te zien bij zuivelproducten.
Niet alleen in de supermarkt is de klant duurder uit, ook in de restaurants zijn de prijzen gestegen. Volgens persbureau Reuters zijn de gemiddelde prijzen voor souvlaki zelfs veel harder gestegen dan de algemene inflatiecijfers. De populaire snack kost in en rond Athene nu 3,30 euro, dat is 30 procent duurder dan afgelopen zomer.
ONS COMMENTAAR
Wij hebben hier in Mirtos volgens ons wel wat prijsstijgingen. Zal zeker in de supermarkten merkbaar zijn. Maar in de restaurants zijn menukaarten in de meeste gevallen niet veranderd. Je vakantiebudget zal het niet echt merken. Of het moet de benzine zijn. Die prijs is voor benzine tegen de 2,40.
GRIEKENLAND KATTENLAND
Neem een lekker maaltje aan de boulevard van Mirtos en je weet gewoon dat je in Griekenland bent. Het is het bekende tafereel. Boventafelig gesmikkel en ondertafelijk geschooi. Van smekend kijken tot en met de pootjes aanhaken aan je stoelrand. De een vindt het reuze leuk, de ander 
krijgt spontaan jeuk. En helaas niet zelden, kun je ook na de goede daad van het gunnen, alsnog een haal over je tere huid krijgen en dus linea recta aan de tetanusspuit gaan hangen. Maar die lieve kattenbeestjes in dit land weten gewoon, dat ze bij het imago van Griekenland horen. En dus staan ze op talloze ansichtkaarten bij blauw witte huisjes en kerken. En natuurlijk ook bij de Griekse tavernes.
Afgelopen week klonk plotseling het kattengejank van twee mauwschepselen. Niet van onder de tafel, maar op mijn telefoon. Ik keek er naar en hoorde twee jonge vromelingen, die passen in een koor vol jonge vromelingen, ineens onvrome kreten uitmauwen. En ontdekte, dat het Aziatische publiek niet meer bijkwam. En ik ook niet.
Geniet van dit klagelijke kattenavontuur, als je weer een hapje lekkers tot je neemt aan een Griekse boulevard. (Geen muizenhapje).
EN HET WERD…GRIEKENLAND
Dit boekje, uitgekomen in 2011, gepresenteerd tijdens een gastendag in Meppel, ligt in onze receptie bij de uitleenboeken. Wij zijn er een beetje zuinig mee, want het is de laatste. Inderdaad. De voorraad is op. En het is niet meer bij te bestellen, omdat de uitgeverij failliet is. Free Musketiers bestaat niet meer. (En dat terwijl ‘En het werd Griekenland……’toch een bestseller was….. ahum).
Wij krijgen, nu de voorraad ook bij ons op is, nog wel eens de vraag of het nog te bestellen is. Niet dus, behalve als tweede handsje. Je kunt bij Bol.com nog aan een exemplaar komen. 36 verhalen over ons wel en wee in Griekenland.
REN JE HOT
Mirtos Run
Al enige jaren worden er hardloopwedstrijden georganiseerd in Mirtos. De Mirtos Run. Ieder zijn eigen tempo natuurlijk. Altijd wel een feestelijke aangelegenheid voor jonge en oudere runners.
Als eind van deze maand je je eventjes lekker in het zweet wilt lopen, dan kan dat. Op zaterdag 30 juli, eind van de middag, gaan de lopen van start. Uiteraard met de zegen van de kerk. En met ondersteuning van ondermeer de politie te motor en het Rode Kruis.
Wil je weten hoe dat er zoal uit ziet? Wij hebben beelden gemaakt in 2018 voor Mirtos TV. Een leuke sfeer. Hopelijk ook dit jaar. Wil je meedoen? Wij zeggen graag: REN JE HOT!!
16 juni: tien jaar geleden
WIJ DRIE UUR LANG OP DE RADIO
Dit jaar is het tien jaar geleden dat Mirtos en Villa Mertiza even in een Nederlands zonnetje werden gezet. Een radioploeg van, toen nog alleen, NCRV vond het een goed idee om ons met een bezoek te vereren. Drie uur radio, live vanuit onze accommodatie. In dat jaar was de economische crisis nog volop bezig, met de daarbij gepaard gaande onzin verhalen van ondermeer De Telegraaf. De redactie van Cappuccino wilde met eigen ogen zien en natuurlijk horen hoe het werkelijk met Griekenland ging.
Wij hebben programmagasten geregeld die vol enthousiasme vertelden hoe men de crisis te lijf ging. Een prefecte reclame voor het land, het eiland en onze woon- en werkplaats Mirtos.
Het werd een daverende succes met meer dan 400,000 luisteraars, waarvan er onophoudelijk mensen belden om de loftrompet te steken voor Mirtos en… jawel, ook voor ons. Als die luisteraars geluk hadden, kwamen zij rechtstreeks in de uitzending, Niks geen regie selectie. En zo kregen we een gratis reclameblok van drie uur.
Wij hebben er nog beelden van. Vakkundig gemaakt door cameravrouw Sonja ter Laag en tot een soort clip verwerkt.
In het kader van beelden van vroeger: Radio 2 Cappuccino uit 2012.
NIET ALLES MAAR WEL HEEL VEEL (een ouderwetse column)
Een bankbezoekje is nooit mijn favoriete bezigheid geweest. Aanvankelijk klant van de Emboriki Bank, zeg: Handelsbank. Later is die opgeslokt door de machtige Alphabank.
Daarvan had ik twee boekjes. Oude stijl bankboekjes die leeftijdgenoten van mij zich herinneren uit hun bancaire verleden. Als er veranderingen waren, durbij of duraf, dan werd het kleine boekje opengeslagen, op zijn kop gelegd en in een gleuf gedouwd. Daar speelden zich geheimzinnige handelingen af, tot ietsje later het boekje weer werd uitgespuwd. Even controleren en ja, er was iets bij. Of af. En daar aan die balie heb ik dus jarenlang gestaan. Wachtend in lange rijen met soms wel vier employees boekjes graaiend en boekjes terugduwend over de hoge balie. Kleine minibesjes moesten zwaar op de tenen staan om oog contact te kunnen hebben met de medewerker. Ze hadden bijna een bejaardentiller nodig. Tillen kunnen ze bij de bank, nietwaar?
Nee een lolletje was het niet. Er gingen kostbare uren van een ‘zakenman als ik’ verloren met nutteloos staren, terwijl het ruimschoots geduld kon worden geoefend. Daar in die rijen had ik voorkeuren. De ene werknemer was van de afdeling horken. De andere van de botterikmethode. Maar ik had ook prettige mensen. Die hadden voor mij zelfs een naam. Zoals mevrouw Despina. Kordaat, maar correct en geduldig. En dat was ik niet altijd als een bepaalde handeling niet kon worden uitgevoerd, omdat er nou eenmaal een policy van de bank bestond.
Gelukkig kan ik tegenwoordig het meeste met de telebanking doen. Dus gewoon thuis of op
‘de zaak’. Aanvankelijk heb ik me daar wat af gehannest. Codes verkeerd, verouderd, op de onjuiste plek ingevuld, maar al doende leert ook een oude hannes beetje bij beetje.
Een heel enkele keer lukt dat niet. Het systeem is, eerlijk gezegd, ook nog van de gedoetjes. Zo kan ik een rekening betalen, maar…. De code die ik moet invullen om de betaling succesvol af te ronden is maar zeer beperkt houdbaar. Als manna. Dus alleen vandaag en morgen moet ik dan opnieuw een code aanvragen. En dan als de smeerbare bliksem het bedrag overmaken.
Dat had mijn favoriete bankemployee niet door. Hij snapte ook niet waarom de betaling niet lukte, toen ik hem om hulp vroeg. Hij griste de nota uit mijn handen en ging kijken. Niet direct. Zeker niet. Hij liep er mee door de halve bankzaal. Hij ging eerst een kijkje nemen bij een schriele oude baas, die bij een binnenpinautomaat er niet uit kwam en dat breed gebarend liet merken aan mijn favoriete bankomaat. Wat inmiddels wat begon te dringen was de tijd. Ik moest dat bepaalde bedrag die dag nog overmaken en ook banken gaan in Griekenland om 2 uur dicht. Ik vroeg dus of hij er nu even naar wilde kijken. Ik was van plan hem op die datum te wijzen, die stond op mijn papier in zijn handen. Hij trok het weg en ging doodleuk een dwingende dame te woord staan, 
die een zak vol noten op haar zang had. En ook dat nam tijd in beslag. Veel tijd. Die ik niet had. Zo werd ik wat narrig. Heel narrig. Ik zei dat ik nu geen tijd meer had en ik het zelf wel verder zou uitzoeken. No no no.
Was hij het niet mee eens. Ineens vielen zijn ogen op mijn t-shirt. Met de bekende VW bus op de borst. ‘Nice t-shirt’. En plots zat hij met zijn hand aan de zijkant van het shirt om er een pluisje van af te halen. Zijn dat ongewenste bankhandelingen? ‘Kom on’ Zijn bevel klonk dringend dwingend. Mee naar zijn bureau. Hij ging bellen. Met zijn ‘bekende gezicht van: ’ik ben hier niet alles maar wel heel veel’ probeerde hij iemand aan de lijn te krijgen. Twee mislukte pogingen vroegen om een scheepsrecht en zowaar hij was wel heel veel. Hij kreeg iemand aan de lijn, die vertelde dat mijn code was verlopen. Ik moest snel langs komen om een nieuwe code op te halen. Vrijdag vijf over half twee. Ik zag mijn kans schoon mijn papier net voor zijn neus weg te kapen en zette mij in een spoedje richting het betreffende kantoor. Het kon nog goed komen. Maar dat kwam het niet. De codeman was ’s morgens op tijd al op weekend vertrokken. En een collega kon niks vinden. Geen wonder, want dat kantoor is nog steeds een wonder van wanorde.
Maandag ben ik opnieuw een code gaan halen en binnen twintig minuten was het geld overgemaakt. Mijn topemployee van de bank stak vragen zijn duim op. Ik duimde hem terug. En zijn blik: Die was van: Zie je wel, bij mij moet je zijn, als je een probleem hebt. Ik ben hier niet alles, maar wel heel veel.
(foto oude vrouw: Met dank aan Griekse Gids)
Kikkererwtkroketten,
Een favoriet gerecht, kinderen zijn er dol op en het is een van de meest gevraagde recepten.
Het is geen gerecht wat in Griekenland in de vastentijd gegeten kan worden omdat er eieren in verwerkt zijn, maar is natuurlijk een heerlijk recept voor vegetariërs. Erg voedzaam, als voor – hoofd of lunchgerecht te gebruiken.
- 250 gram gedroogde, geweekte kikkererwten
- 1 ui heel fijngehakt,
- 1 tomaat, ontdaan van zaadjes en fijngehakt
- 2 eieren, losgeklopt
- Bosje fijngehakte peterselie
- Voor wie het lekker vindt, 1 teentje fijngehakte knoflook en/of wat fijngehakte dille en/óf spearmint.
- 1 kop bloem
- Zout en peper naar smaak
- Olijfolie of maïsolie
Meng dit in een grote kom met de fijngehakte ui, de fijngehakte tomaat, de losgeklopte eieren, gehakte peterselie/knoflook en/of dille en/of munt en zout en peper.
Strooi er dan de bloem over en meng alles tot een stevige massa waarvan kroketten/koekjes te maken zijn.
Als het nog te dun is, voeg dan lepel voor lepel nog wat bloem toe en laat het daarna afgedekt in de koelkast minstens een uur rusten.
Verwarm een laag olie in een koekenpan en breng met een soeplepel zoveel lepels deeg in de warme olie, tot de pan gevuld is, druk het iets aan zodat een ‘koekje’ ontstaat en laat de kroketten mooi bruin worden voordat ze omgedraaid worden om aan de andere kant mooi bruin en gaar te worden.
Controleer of ze gaar zijn, laat ze even uitlekken voordat ze op een met keukenpapier bedekt bord gelegd worden en vervolgens warm opdienen op een serveerschaal.
EET SMAKELIJK
TRANSAVIA VLUCHTEN
Kies zelf je heen- en terugdatum. Kijk en vergelijk dan de prijzen. Een paar dagen eerder/later kan een hoop schelen.
Maak je aankomst op Kreta mee:
Ook zo’n zin?
Tot gauw dan!
Hartelijke groet van het kleine Villa Mertiza Team
Siemon, Sofia, Linda en Dick
opbouw en onderhoud 
Cyber Shrimp © auteursrecht 2022 
Villa Mertiza