Nieuwsbrief juli 2021

NUMMERPLATEN

En nu we het toch over auto’s hebben. Nummerplaten. De een zegt het helemaal niets. De anders heeft er iets mee. Is dit vooral een machomannendingetje? Wie weet. Wie niet.
Ik kan me nog een nummer van een van de eerste auto in ons gezin herinneren. DE 60 54. Een Ford Taunus. Begin jaren zestig moet dat zijn geweest. Na een flink aantal jaren begonnen de nummerplaten met cijfers, afgesloten met twee letters. En zo verschoof er van alles op voor- en achterkant van de wagens. En moet je nu zien. Dat komt ook, omdat in Nederland er zoveel auto’s zijn geregistreerd.

In Griekenland rijden er veel minder auto’s op de weg. Van glimglom nieuw tot brakbarrel. Hoe sommige van die laatste categorie nog door de verplichte Griekse APK komen is een raadsel. Denk aan de pick-up van onze lokale herder.

Iedere regio heeft hier zo zijn eigen code. Neem nu het eiland Kreta. Dat is onderverdeeld in vier provincies. Van west naar oost: Chania, Rethymnon, Heraklion en Lassithi. En iedere provincie is te herkennen in de nummerplaten. Chania begin met een X (uitgesproken als een wat zachtere G). Na die X komen dan nog twee letters. Rethymnon heeft herkenbaar PE met nog een derde letter. P is de R in het Griekse alphabet, dus RE. Heraklion begint met een H (een I in het latijn) en dan nog twee letters. Tenslotte Lassithi. En dan ontdek je dat de letters beginnen met de hoofdsteden van de provincie. Want onze provincie hier in het oosten heeft Agio Nikolaos als hoofdstad. AN. En daarmee begint de nummerplaat. Na ANA, ANB, ANZ, ANH ANK ANM hebben we sinds een paar weken de nieuwe combinatie ANP. (makkelijk te onthouden dankzij het in Nederland veel gehoorde: Dit is het ANP met het nieuws).

Nou, ik hoop dat je er wat bent uitgekomen. Zie je veel combi’s met AN voorbij stuiven? Dan zit je in het juiste gebied. Dan ben je in,, of in de buurt van, MIRTOS.

Beschermde status voor olijfolie van Kreta

Olijfolie van Kreta wordt opgenomen op de lijst van producten met een beschermde geografische aanduiding (BGA). Griekse Ministerie van Landbouwontwikkeling en Voedselvoorziening heeft de aanvraag goedgekeurd.
Het verzoek om de naam ‘Kreta’ de BGA-status te verlenen, was ingediend door vier landbouwfederaties op het eiland. Kreta is goed voor ongeveer een derde van de totale olijfolieproductie in Griekenland.
De olijfolie van Kreta is van zeer goede kwaliteit en lokale producenten hebben talloze (internationale) onderscheidingen gekregen.
Een beschermde geografische aanduiding (BGA) of beschermde oorsprongsbenaming (BOB) moet streekproducten in Europa beschermen tegen namaak en werd in 1992 in het leven geroepen door de Europese Raad. Voor deze producten is vastgelegd waar en/of op welke wijze ze geproduceerd mogen worden.
Op de lijst staan zo’n honderd Griekse producten, waaronder de mandarijnen van Chios, Arseniko-kaas van Naxos, fava en de tomaten van Santorini. De beschermde status geldt alleen binnen de Europese Unie.

Bron: Parakalo

EEN MOOI STEL

Zojuist teruggekeerd. Een moeder met haar zoon. Zo’n zoon die best nog wel een jaar met zijn moeder op zomervakantie wil. Van eventuele denigrerende opmerkingen in zijn vriendenkring trekt hij zich niets aan. Zo’n blik in de ogen van: “En? Wat zou interesseert jou dat, dat ik met mijn moeder op vakantie ga?”
Nou kan hij makkelijk praten natuurlijk. Hij heeft gewoon een heel leuke moeder. Een mooie mevrouw, zonder ook maar een fleem van getut. Die het liefst in een open dakkie over het eiland rost. Aanvankelijk in een jeepie, maar dit gevaarte, afgekeurd als legertank, was dan stoer, maar ook vallend in de categorie ‘ruftige rammelkast met stuur ontkrachting’. Wij van de Mertizaas hebben het gevaarte omgeruild en ondanks de schaarste van huurauto’s stond er nog een kittig wit vijfhonderdje met een rood opendakje. Nou, daar past de moeder in als gegoten en de zoon kan er totaal noncha in onderuit hangen. En zo reden zij vanmorgen, of begin van de middag, dat mag ook, richting het oosten. Ierapetra en dan verder langs de kust. Twee blonde koppies in de tegenwind, die een rijdende auto nu eenmaal veroorzaakt. Gelukkig net op tijd de petjes op en toeren maar. Doel was een strand dat wij hadden aangeraden. Maar helaas wilden meer weggebruikers die kant op, dus de rit ging lang duren. Uiteindelijk vonden ze het aanbevolen strand. Een luxere versie van ‘gewoon een strand’. Met witte ligbedjes, een licht hemeltje erboven en dikke kussens aan het hoofd end. Maar moeder keek zoon aan en zoon keek, nog even licht verveeld, terug. En toen bleken hun lichtblauwe ogen voldoende te hebben gezegd. Nee, niet hier. We gaan verderop. Een strand met hangmatten konden zij zich nog herinneren. Lummelliggen en een hapje eten. Dus naar Diaskari, wat sommigen van onze Nieuwsbrief lezers zich kunnen herinneren. Even achter Makri Gialos.

Onze vraag bij terugkeer was natuurlijk: “Hebben jullie lekker gegeten”. Dat wel, bleek al snel. Beter dan eerder deze week in Agios Nikolaos, waar ook daar moeder en zoon het roerend met elkaar eens waren: “Zuinig, karig, gierig en smering”. De moeder bracht het ongeveer met deze woorden. De zoon maakte er walggeluiden bij, die onderuit zijn tenen kwam. Zij de tekst, hij de geluidseffecten. Zonder elkaar aan te kijken. Gewoon perfect getimed. Prima Team.
Oja, ik zat nog in Diaskari met mijn verhaal met de vraag of het lekker was. En dat was het. Zeker. Minpuntje: vonden beide, de wachttijd: Vijf kwartier. Je zou denken dat twee gezonde Hollandse magen, een moedermaag en die van een opgroeizoon zoveel lawaai konden produceren, dat de bediening neigingen kreeg om een stapje harder te lopen of de keuken een stapje sneller te koken. Dat kan ook. Maar nee, ondanks de alarmgeluiden moest er dapper in geduld worden geoefend.

Ze zijn weer terug dus. De terugrit ging drie keer zo snel. Roken de Fiat pk’s de stal? Nou ja, ze zitten hier. Neergeploft. Zoon wat gelaten maar toch ook tevreden voor zich uit kijkend. Moeder topgenietend van een peukje.
Ze zijn blij. Heel blij. Dat ze weer terug zijn. In Mirtos. Zoonlief prijst daarbij het schone zeewater van ons dorp. Moeder beaamt dat het niet lekker is met allerlei zeewier gekietel en ander gerotzooi rond de benen. Ongewenste zee intimiteiten zijn niet fijn, noch voor een moeder, noch voor haar zoon.
De peuk bereikt het eindpunt. Het geduld van de zoon ook. Hij wil naar het strand. Ons strand. Het fijnste dat hij kent. Moeder wil ook. En samen lopen ze even later Mertiza uit. Rechts af. “Nog effe zwemmen”. Zegt de moeder. En dan draait ze zich pontificaal om. Ik ga gewoon nergens anders meer naar toe. Ik blijf hier. En zoon kijkt haar aan. Een tevreden korte glimlach. Je ziet dat hij trots is op haar onverstoorbare doelgerichte houding.
Met zo’n wilskrachtige moeder wil toch iedere grote groeizoon tien dagen op vakantie?
Nou ja, hij in ieder geval. Zonder twijfel. En het levert een mooi stel op.