MOOI NIEUW JAAR ALLEMAAL!
Het nieuwe jaar is begonnen. En er is alweer heel veel ‘terug naar het gewone’. Het leven van alledag. Wij wonen tijdelijk op een RCN vakantiepark in een Fries merengebied. De Potten in Sneek. De kinderen die hier twee weken ronddartelden en schaatsten op een aangelegd baantje zijn weer weg. De vakantie is voorbij. Ze zitten gewoon weer in de schoolbanken te blokken. Het park is wederom voor de enkele langhuurders, zoals wij. Wij genieten praktisch privé van de prachtige natuur en het geluid dat die natuur maakt. Vogelgeluiden komen van het water en uit de weide. Duizenden ganzen bijvoorbeeld. Ze zitten en vliegen in alle massaliteit op om dan weer te landen. Ze blijven tot het moment van vertrek. Hen wacht later in deze winter, een lange reis.
En ja, dat is dan een bruggetje naar maart. Ook wij zitten te gakgansroepen, maar veel meer is van een naderend vertrek niets merkbaar. Dat is ook pas over een kleine twee maanden. Maar ondanks dat ‘gewone’ leven hier in Sneek, speelt wat komen gaat wel mee in ons hoofd. En soms in ons handelen. Het laatste seizoen. Nog een keertje heen en weer. 3000 km per keer.
In de woonkamer van ons aangename huisje staat de computer 24 uur per dag aan. Siemon gaat er achter, of zo je wilt voor, het ding zitten en beantwoordt vragen of bevestigt boekingen. Een heel enkele keer komt er een telefoontje uit Mirtos of Ierapetra. En er moet door Dick wel eens een bedrag worden overgemaakt via de Griekse telebanking.
Terug naar het gewone. Maar helemaal gewoon is het natuurlijk niet. Het is voor ons hooguit vertrouwd, omdat we twee jaar geleden ook tijdens een lockdown hier zaten en we het prima hadden ondanks de vele beperkingen. We weten eigenlijk niet beter.
Hoe het verder zal gaan is onbekend. Kunnen we begin maart ongehinderd landsgrenzen passeren? Kunnen we in die landen overnachten? In Oostenrijk op onze heenreis naar Nederland werden we min of meer Oostenrijk gegutentagt. (Duits voor gebonjourd). Kunnen we er straks in een restaurant smikkelen en smullen? Mogen we de boot op? En hoeven we niet, zoals anderhalf jaar geleden een maand te wachten op toestemming?
Wij blijven optimistisch. We gaan ervan uit, dat onze auto weer ronkend zuidwaarts zal tuffen. En we aankomen op in voorjaarskleuren en -geuren getooid Kreta. Voor ons laatste seizoen. Het allerlaatste. En dan gaan we ervoor. Siemon heeft zijn booster onlangs in Nederland opgehaald (hij was een daggie misselijk) en ik heb de derde al in Griekenland gekregen, zo rond begin november. Geen mikro drachme pijn. Ook Sofia heeft haar prikken binnen, dus…
Deze Nieuwsbrief is hopelijk ook een stimulans nog eens na te denken over een vakantie in Mirtos onder het dak van Villa Mertiza. Wij zouden dat natuurlijk heel fijn vinden. En zo niet? Even goede gasten/vrienden hoor. Voel je vooral heel vrij om te doen wat je wilt en kunt.
Heel veel leesplezier! En hopelijk tot ziens, waar ook ter wereld.
Het Mertiza Team
(foto: thanks to: Vaggelis Fragiadakis)
WAT LEUK DIE VERTROUWDE NAMEN
Nadat wij hebben aangegeven, dat dit jaar onze laatste seizoen is als gastheren van Villa Mertiza, krijgen wij ook reacties van gasten van weleer. Zij nemen contact met ons op en geven aan, nog een keertje bij ons te gast te willen zijn. Dan komen er herinneringen boven. En gezichten en stemmen.
Sommigen waren een tijd geleden soms wel ieder jaar te gast. Door goede of ook nare omstandigheden kwam het er niet meer van. Maar nu nog één keer. We zullen zeker herinneringen ophalen als wij met hen aan de ‘stamtafel’ buiten plaatsnemen. ‘Hoe lang is het geleden’, zal het klinken.
Wij vinden het nu al zo leuk. Het stemt vreugdevol. Maar ook wel een tikkie weemoedig. Natuurlijk.
EEN HYBRIDE BARREL
Wij vernamen via via, van ons autoverhuurbedrijf Primarent, dat de fabrikanten van auto’s verhuurbedrijven min of meer dwingen een deel van de aan te schaffen wagens elektrisch te laten zijn. En/of hybride. En dat geldt dus ook voor Kreta. Een eiland dat bepaald niet bol staat van de laadpalen. Sterker nog, wij wisten tot vlak voor november er geen eentje aan te wijzen. Hooguit talloze rakilaadstations.
Tot er op een dag in november in Ierapetra nota bene wat activiteiten zichtbaar waren. Bij een grote supermarkt aan de oostkant van de stad. Er werd een klein gat in de grond gemaakt. En een stukje van het asfalt kreeg een groene kleur. Niet het blauw van de parkeerplek voor mindervaliden, nee groen.
De volgende dag, er moest een boodschap gedaan worden, zagen we het resultaat.
Maar vol verbazing zagen we daar een auto op hoge leeftijd staan. Een hybride bejaard barrel?
Het is nog even wennen misschien. Maar ongetwijfeld zal het komend jaar elektrisch worden getankt bij de supermarkt. En op meer en meer andere plekken op Kreta.
APRIL ALS JE DAT WIL….
Het rijmt een beetje bedenkelijk, maar dat terzijde.
Wij hebben Villa Mertiza open vanaf begin april. En dat heeft zo zijn mooie kanten.
Om te beginnen de natuur. Wat is die adembenemend mooi. De vruchtbare grond is een prima voedingsbodem voor kleurrijke flora. Die ervaar je met je ogen, maar ook met je neus. Het ruikt heerlijk. Wandelen op Kreta is het allerfijnst en allermooist in deze periode.
Ook mooi is het, dat het nog heerlijk rustig is. Je leeft als vakantieganger midden tussen de dorpsbewoners. De winkels zijn open, de toeristenshops doen dat langzaamaan ook. En het is zo leuk om te zien dat de gastvrouwen en gastheren de luiken open hebben gedaan en de terrasstoelen weer een plekje geven. De eerste ligbedjes worden onder de parasols gezet en niets staat, hangt of ligt in de weg voor een zorgeloze voorjaarstijd in Mirtos.
Villa Mertiza heeft de luiken en vervolgens de ramen en deuren opengezet. De kamers gekuist en gecontroleerd of alles in goede staat klaar is voor gebruik van de gasten. Den daarom rijd de taxichauffeur naar de luchthaven van Heraklion om de gasten op te halen. Of tuft de autoverhuurder er met zijn wagens achteraan.
Het komt allemaal weer voor elkaar. Ook in april, die ozo mooie maand, waarin de winterslaap is gedaan, maar het ook nog overal zo heerlijk rustig rustgevend is.
EN DE TICKETS BIJ TRANSAVIA ZIJN OOK IN APRIL VAAK HEEL BETAALBAAR.
NIET ZELDEN ONDER OF ROND DE € 200,- RETOUR.
Wij willen je graag ontvangen in deze maand of in de daarop volgende maanden. Tot begin november.
En nog een voordeel:
BOEK JE VAKANTIE BIJ ONS. MOET JE ANNULEREN VANWEGE CORONA?
Dat is uiteraard te allen tijde KOSTENLOOS
TRANSAVIA PER MAAND PER NEDERLANDSE LUCHTHAVEN
Zoals zo vaak, hebben wij de vluchten van Transavia weer voor je klaar staan. Met dank aan Jurrie.
Denk eraan: Het zijn dagtarieven. Als er een aantal stoelen is verkocht, kan de prijs omhoog gaan.
Dus kun je snel boeken, dan scheelt dat niet zelden best wel wat.
Door flexibel te zijn met de keuze van dagen van vertrek en terugkeer, kun je ook geld besparen. En wij hebben, zoals je weet geen vaste aankomst- of vertrekdagen. Informeer bij Siemon even of hij de periode die jij wilt, vrij heeft. Zoja, dan kun je je vlucht boeken.
Succes ermee. Nog vragen? Dan neem je gewoon even contact met ons op:
06-52405845
0030-6932735224
info@mertiza.com
Alle informatie vind je op
www.mertiza.com
STUK GROND DAT WIJ GRAAG WILLEN VERKOPEN.
Onderstaande tekst vind je op de site van Van Zon Makelaardij in Vlaardingen.
Toch een idee?
MIRTOS ZUID KRETA:
Altijd al gedroomd van het bouwen van een eigen huis in het buitenland? Dan hebben wij nu de kans voor u!
In het pittoreske Mirtos op het Griekse eiland Kreta, 5 minuten van de kust bieden wij u 2 stukken grond aan. De mogelijkheid tot het kopen van 1 stuk grond is ook mogelijk.
Tevens voor belegging kan het interessant zijn om er iets moois op te bouwen voor de verhuur.
Het 1e stuk grond is ca. 1642 m2 en het 2e stuk grond 984 m2
Er mogen aparte huizen worden gebouwd worden met een maximum van 177m2 en op het andere stuk grond van ca. 126 m2. Het is mogelijk 2 verdiepingen te bouwen met een maximale hoogte van 7,5 meter.
Een zwembad mag worden gebouwd buiten het gebouw om , uiteraard een openluchtbad.
De afstand voor bebouwing is 20 meter vanaf het midden van de aangrenzende weg (zeer rustige weg)
De kosten van bouwen bedragen tussen de € 1.000,- en € 1.200,- per m2. De extra kosten van water en elektra worden apart berekend maar zijn al aanwezig.
U kijkt uit over bergen en de zee, de bergen zijn rustgevend doordat er nauwelijks bebouwing is.
Binnen enkele minuten bent u in Mirtos, het leukste dorp van Kreta met een heerlijke boulevard, strand en kleine winkelstraat. Binnen 20 minuten bent u in Ierapetra, een grotere stad waar alles te krijgen is.
Graag staan wij u te woord met de vragen die er ongetwijfeld zijn!
P.S. Dick: De prijs is zeker onderhandelbaar.
Foto: Uitzicht vanaf het perceel.
Billitonlaan 120
3131 LL VLAARDINGEN
010 435 76 00
info@vanzonmakelaars.nl
Stuur ons een WhatsApp-bericht
De Jalouzieman
Jo Nesbø
DIT SEIZOEN IN ONZE BIBLIOTHEEK
KALYMNOS
Vele jaren heb ik (Dick) enkele dagen of een week doorgebracht op het eiland Kalymnos. Dat ligt op een klein uurtje varen van het bekende vakantie eiland Kos. Ik denk met heel veel plezier terug aan die periode, in de jaren negentig, op dat bijzondere eiland. Brommerend op verkenning en genietend van mooie stranden. Een van de activiteiten, waaraan ik geen deel nam, speelde zich af tegen de soms kaarsrechte wanden van een massief op het eiland. Maar ik ontmoette wel vaak wat jongere mensen, die dat met graagte deden: Klimmen.
Die activiteit, of zoals je wilt, sport, staat centraal in de novelle: De Jaloezieman. Ik heb op HEBBAN een recensie gevonden, waardoor het allemaal naar meer smaakt.
Aangenaam spannend en onderhoudend
Dit jaar hebben de coronamaatregelen en de lockdown roet in het eten gegooid. Hierdoor verscheen het traditionele ‘Zomerlezengeschenk’ – met enige vertraging – pas op 1 november 2021. De actie met het gratis boekje betekent daarmee het startsein van de cadeaucampagne ‘Geef meer met een boek’. Stichting CPNB heeft hiervoor een van de beste Scandinavische thrillerauteurs vastgelegd: Jo Nesbø (1960).
De Noorse schrijver van misdaadverhalen en kinderboeken is eveneens popmuzikant, componist, wereldreiziger en hij houdt van rotsklimmen. Met meer dan vijftig miljoen verkochte boeken op de teller, betekent De jaloezieman voor hem toch een nieuw ‘debuut’. Jazeker; nooit eerder heeft Nesbø een novelle uitgebracht. Een aantal jaren geleden begon hij het verhaal te schrijven, tijdens een klimvakantie op het eiland Kalymnos. Pas veel later heeft hij het voltooid.
De negenenvijftigjarige legendarische inspecteur Nikos Balli is uitgegroeid tot een expert op het gebied van misdaden, waarbij afgunst het hoofdmotief lijkt te zijn. Hij vliegt van Athene naar het Griekse vakantie-eiland Kalymnos. Ginds krijgt hij van de plaatselijke politie een zaak van een mysterieuze verdwijning toegewezen. Julian Schmid, een Duits-Amerikaanse toerist op klimvakantie, is na een ochtendlijke zwempartij in zee spoorloos verdwenen. Er is geen lijk. Balli moet meteen volop aan de bak, van hogerhand zijn budgetbeperkingen opgelegd. Tijd kost immers geld. Julians tweelingbroer Franz, eveneens aanwezig op Kalymnos, werpt zich onbewust op als verdachte nummer één. Een eerste ondervraging levert weinig of niets op. De klok tikt genadeloos verder.
‘Ik tors misschien meer bagage mee dan anderen, maar die is van het type dat je alleen moet dragen.’
Een novelle brengt heel wat beperkingen met zich mee, zeker voor een auteur die meestal dikke pillen aflevert. Vakbekwaam als hij is, weet hij op een beknopte wijze – en met een razende vaart – enkele verhaallijnen uit te werken en de belangrijkste personages uit te diepen. Vooral de karakters van de ik-verteller Nikos Balli (beladen met een loodzware rugzak uit het verleden), alsook de broers Franz en Julian Schmid komen helemaal tot leven.
De trouwe fans herkennen wel enkele typische gewoontes en thema’s uit zijn vorige boeken. Zo verhaalt hij ook nu weer over alcoholgebruik; denk maar aan de enorm succesrijke serie met politiecommissaris Harry Hole, zijn geesteskind. Tevens schenkt hij veel aandacht aan de setting, aan muziek et cetera. De gebruikelijke rauwe en ruwe taal, bruut geweld en gruwelijke toestanden, komen slechts in beperkte mate voor; of helemaal niet.
‘Ik ging terug naar mijn hotel in Massouri en bestelde een fles ouzo op mijn kamer. Ik drink alle merken behalve het commerciële en waterige Ouzo 12 en ik was blij te horen dat ze mijn favoriete merk Pitsiladi hadden.’
Qua spanning zit het helemaal goed; die is vanaf het begin aanwezig en ebt op geen enkel moment weg. De onafwendbare plotwendingen geven geen duidelijke richting aan; bepaalde ontwikkelingen zullen ervaren Nesbø-lezers evenwel als voorspelbaar beschouwen. In het boekje van nog geen honderd pagina’s krijg je nog een schriftelijke kennismakingscursus rotsklimmen cadeau.
De jaloezieman, excellent vertaald door de vaste vertaler Annelies de Vroom, is een aangenaam spannende en onderhoudende korte thriller. Deze missie is geslaagd, zoals het hoort.
Uitgave van:
Stichting Collectieve Propaganda van het Nederlandse boek.
ISBN 978 90 5965 9971 / NUR 330
GEEN KATTENPIS
Wij hebben een aardige dierenarts op Kreta. Tussen Gra Ligia en Ierapetra ligt, richting Ierapetra, links de praktijk van Marianne. Niet groot, zij heeft ook nog een winkeltje met dierensnoepgoed en allerlei hulpmiddelen. En zeker niet luxe. Er is een aparte behandelkamer en daarin staat centraal het meubel, waar Balou niet dol op is. De behandeltafel. Dus als we een paar keer per jaar langs gaan, dan staat de propeller, Balous staart, niet dapper te draaien, maar hangt het strak onder zijn kontje.
Aan het eind van ons bezoek, wordt de rekening opgemaakt. Een onderzoekje, een prikje, een pilletje en natuurlijk een ‘snoepje van het zaak’. We betalen dan gemiddeld € 35,- Met liefde. En Balou is het daar in middels weer draairoerend mee eens.
In de tweede week van ons verblijf in Nederland werden we onaangenaam verrast door een heel nare hoest. Bij Balou. Hij blafte als een oude ketel. Niet om aan te horen. Nee, om verontrust te raken. Dus al rap besloten even naar een dierenarts te gaan. In Sneek. We werden snel geholpen. Balou bleek ook daar niet gek op de klaarstaande behandeltafel. Bepaald niet. Maar de dierenarts was een lieve dame. Arts en hond vonden elkaar wel okay. Er werd in zijn keel gekeken, in zijn nek gevoeld en in zijn gatje gepoerd. De diagnose van de arts was: kennelhoest. Nu heeft Balou noch kortgeleden, noch lang daarvoor, ooit in een kennel gezeten. Maar hij is wel in contact geweest met talloze soortgenoten rondom de Friese meren.
Er werden pillen en poeders meegegeven. En hij had ook al wat binnengekregen op die behandeltafel. Even later stond ik aan de balie bij een assistente die de centjes beheerde. Ik kreeg een rekening en sloeg plat achterover. Honderdentien Euro. Ik stamelde nog: Dat is geen kattenpis. Om maar in het jargon van een dierenkliniek te blijven.
Thuis heeft Siemon alle pillen in leverworsten gestopt, daarmee Balou gefopt. En na een paar dagen was de hoest over en uit.
We hebben gevraagd aan Balou de komende maanden niets te mankeren, tot we weer in Mirtos zijn. Hij zei dat hij zijn best ging doen. Hopen dan maar!
Foto van een huisje in Friesland met daarop de mededeling dat er een hond woont. In het Grieks!
En de andere laat Balou zien aan het IJsselmeer.
Lastig. Loslaten is lastig. En niet zelden ook pijnlijk. In 2021 hebben wij, zowel privé en ook als gastheren in Mirtos, afscheid moeten nemen van diverse mensen. Op diverse manieren waren wij met hen, en zij met ons, verbonden. De één als gast, die we alleen maar in die hoedanigheid ontmoetten, de ander was ons leven ietsje dieper binnengedrongen. En een enkeling was vertrouwd als onze broekzak. Aan allemaal, geen enkele uitgezonderd, bewaren wij mooie herinneringen.
Jan, Rob, Leny, Meike, Thea, Elly, Hilje, Johan, Ruud, Riet… Deze namen schieten me direct te binnen. En oja, ik ben bang dat ik ze niet allemaal hier op het rijtje heb, als ik denk aan het vertrek in 2021.
Mag ik er één uitlichten. Bijzonder door een combinatie van helderheid en leeftijd: Leny. Leny uit Groningen, die enkele jaren geleden bij ons kwam dankzij een lezersreis van het Dagblad van het Noorden. Zij wilde Griekenland nog graag een keertje zien. Ze had er dierbare herinneringen aan, toen ze met haar echtgenoot er een reis had gemaakt. Leny was, toen zij voor het eerst bij ons kwam, achter in de tachtig. Ze zat in Villa Mertiza in 209. Op de eerste en tevens bovenste verdieping. Tijdens die reis ontmoette zij mijn zus Janja. Het werd het begin van een diepe vriendschap tussen de twee. Het bleef niet bij die ene georganiseerde reis. Of zij ook rechtstreeks bij ons kon boeken en wij dan de transfer konden regelen. Tuurlijk konden wij dat. En zo was zij er het jaar daarop weer. Het leuke was, dat Leny haar kamer direct reorganiseerde. Het bed moest daar en daar de tafel en hier nog een stoel. De jaren daarop wist Maria en later ook Sofia hoe Leny het wilde hebben. Het stond al naar haar wens klaar, toen zij nog onderweg naar Mirtos was. Zij zei ons vele malen tijdens haar vakantie: ‘Ik ben hier zo gelukkig’
Iedereen kende haar. Het dorp zag een gesoigneerde dame met opvallende hoeden en sjaals. Niet wandelen, nee. Ze zat op een gemotoriseerde step. Eentje met een zadeltje. En daarop reed zij het tuinpad bij ons af, zo de straat op. Voorzichtig? Nee. Met een rotvaart. De sjaal wapperde achter haar aan. Al snel had ze de bijnaam: Leny Lauda. Na enkele uren aan het strand, voorbij de boulevard, richting haventje, racete ze terug, om rond 5 a 6 uur met andere gasten het glas te heffen. Raki, verdund met water. Een dame met een sterke wil, een krachtig karakter. Lief en altijd belangstellend, maar met een steeds brozer wordend lijf, dat helaas ook pijnlijker werd. Toen zij in september 2020 bij ons was, met het plan zes weken te blijven, gaf ze op een dag aan, terug te willen. Het lichaam kon het niet meer aan. Een jaar later is Leny vertrokken. Voorgoed. Omringd door haar zes kinderen en hun gezinnen. En in het hospice ook door Janja, haar geliefde vriendin.
Zo hebben wij herinneringen aan al die anderen, hier boven genoemd. Ik mocht één van de uitvaartplechtigheden leiden. Moeilijk, maar ook een voorecht. Van een ander hebben wij een deel van de as uitgestrooid in de Lybische zee. En de meeste hebben wij herdacht met een kaars, een kaart. Ook de persoon, die vlak voor het overlijden nog bij ons was. Nog één keer Mirtos. Wij vermoedden het niet. Hij wist het blijkbaar al lang, net als zijn gezin. Wat bijzonder.
En wij weten ook van mensen in Mirtos, die er nu niet meer zijn. De oude moeder Sofia van Chara en Maria van Thalasa Restaurant, en hun broers. En Maria en Jorgos, het echtpaar waarbij ik de allereerste keer in Mirtos verbleef, Cretan house.
We gaan 2022 in. Al een aantal dagen op weg. Wie weet wat er gaat gebeuren. Wie houden we nog vast en wie zullen we moeten loslaten? Hopelijk kent dit nieuwe jaar wat minder verliezen. En hopelijk luwt de Corona aanval op de wereld. En mogen wij het leven vieren. Hier en in die delen van de wereld waar hulp zo hard nodig is.
Een heel mooi 2022 allemaal en hopelijk ergens tot ziens
JAN WILLEM
Wie in Mirtos is geweest kent hem ontegenzeglijk. Eén van de meest opmerkelijke personen die Mirtos rijk is. Een mens met een heel goed hart. Maar helaas ook met een niet al te gezonde levensstijl. Hij is nu ziek. Doodziek. En hij moet hulp krijgen bij het vinden van medicijnen, terwijl hij niet verzekerd is. De gemeenschap ontfermt zich nu over hem.
Ik vraag graag je aandacht voor onderstaand bericht van Sylvie Steiner. Wil je de berichten over Jan Willem blijven volgen, dat kan via Facebook: Jan Willem support group
Dear all,
We hope you had a good start to a challenging 2022!
As an inhabitant or visitor of Mirtos you probably know Jan Willem. Painting houses, cutting trees, fixing things for people always giving a helping hand.
In his free hours, you would find him hanging around with friends, having a beer, spreading his philosophies, and playing his guitar.
Unfortunately, we feel the need to inform you that Jan Willem has become very very sick. He is really weak and has become extremely thin. It is clear that he has come to the final part of his extraordinary life.
At the moment he is staying temporarily in a house in Mithi, but we are looking for an appropriate place to stay for him.
We also will consult several doctors to discuss the things that have to be done and the steps to take.
At the moment he has only access to Depon (paracetamol) against the pain but he will need stronger medicines (morphine etc.) soon.
We like to support Jan Willem as well as we can, so the final chapter of his life will be as comfortable and decent as possible.
Since Jan Willem lives completely out of the system and has no insurance whatsoever – and no time left to organize it all – we thought of the idea of addressing his ‘fans’.
To be able to give him the best of support, we would like to ask you for your help, so we can pay for decent accommodation, medical assistance, appropriate medicines, and – when the time comes – a respectful funeral.
If you are willing to help, please donate your contribution to my account:
* BANK GREECE: ALPHA BANK GR-72200 IERAPETRA
Sylvie Steiner, Mirtos, 72056 Malles
IBAN GR70 0140 6620 6620 0231 0016 543
BIC: 662, SWIFT: CRBAGRAA,
Account no.: 662-00-2310016543
I will make sure that all contributions are solely spent on Jan Willem’s welfare.
Of course, we will keep you informed about his situation on this page.
Jan Willem knows nothing about this crowdfunding yet but we would love to ease his worries by the good news off ‘his fans’ helping him out. He has no mobile phone to be contacted.
On behalf of the Friends of Jan Willem,
Sylvie Steiner
EVEN VERDEROP IS HET RUSTIG
Een winterimpressie vanuit de lucht. Mirtos in totale rust. Zelfs in de verplichte rust van februari 2021. Gemaakt door Zameer Pactyan. (zie foto) Het was het enige jaar waarin wij ook in de winter in Mirtos waren. Ik zie de keukendeur van ons balkon openstaan. Wij zijn thuis….
Bekokstoofd door Joke
Het is de titel van een heel bijzonder kookboek. Samengesteld door Huub van Helvoort. Ruud is ondermeer schrijver van kookboeken, hij geeft ook kookworkshops en was ooit gastheer van een B&B in Maastricht. Daar leerde hij Joke van Driel kennen. Het werd het begin van een relatie. Tijdens een bezoek van Joke sloeg de vlam over en een paar jaar later woonden zij samen. Huub bleef kookworkshops geven en Joke kookte als hobbykok haar recepten, vaak hartig en kruidig. Zij verzamelde haar recepten en bundelde die in een ordner.
Helaas heeft het geluk voor Joke ne Huub niet lang geduurd. Op 15 februari 2021, bijna tien jaar na hun eerste kennismaking, overleed Joke.
Het boek ‘Bekokstoofd door Joke’ is een keuze uit die grote ordner map van maar liefst 75 recepten. Een keuze gemaakt door Huub van Helvoort. Als eerbetoon aan zijn geliefde.
Het kookboek, aantrekkelijk geïllustreerd en overigens ook met een heel prettige wat grotere letter gedrukt, is te bestellen door € 34,95 over te maken op rekening NL56INGB0006113601 t.n.v. H. van Helvoort o.v.v. je volledige adres.
Veel lees- en kookplezier gewenst!
Bekokstoofd door Joke – 75 favoriete recepten van Joke van Driel
Feta tapas
Dit heb je nodig:
- 400 gram feta
- 2 rode uien
- 2/3 van een bakje dilleblaadjes
- 2/3 van een bakje muntblaadjes
- 100 ml olijfolie met citroen
- 150 gram gegrilde paprika
- 1 tl komijn
- 1 tl gerookte paparikapoeder
- 1 rode peper
- 2 tenen knoflook
- 150 gram nocellara olijven, rozemarijn en peper
- Staafmixer
Zo maak je het:
Snijd de uien in dunne ringen. De munt en dille fijn
Laat paprika uitlekker als die uit glas komt.
Snij 150 gram feta in plakjes en doe met de uien, dille en munt in een schaal
Bestrooi met veel peper en schenk er de olijfolie met citroen over
Dek af en zet in de koelkast tot gebruik
Doe 150 gram feta met de paprika, komijn en paprikapoeder in hoge beker en pureer met staafmixer
Breng op smaak met peper
Bewaar afgedekt in de koelkast
Snij de rest van de feta in blokje van ½ cm
Halveer de rode peper, verwijder de zaadlijsten en snijd in ringetjes
Snijd de knoflook fijn
Laat de olijven uitlekken en doe die met extra vierge olijfolie, de rode peper en knoflook bij de feta
Zet tot gebruik in de koelkast
Serveer de gemarineerde fetaplakjes, de fetaspread en de feta met olijven in schaaltjes
Serveer met Turks brood
TENSLOTTE
Het is zo leuk om te zien dat Siemon het drukker krijgt met het verwerken van vragen, verzoeken en boeken. Het is hoopgevend om te merken dat het helemaal niet zo slecht gaat met seizoen 2022. Hij rookt nog een sjakkie (buiten) en neemt nog een bakkie (binnen).
Natuurlijk blijft het spannend. En natuurlijk ook wat raar, met een laatste jaar. Maar we gaan er nog een keer helemaal voor. En hopelijk jij ook.
Heb een goede winter. Zie ons winterverblijf.
En dan een heel schitterend voorjaar.
Tot de volgende Nieuwsbrief!
Vanuit Friesland
Een hartelijke groet,
Siemon en Dick
built & maintained 
Cyber Shrimp © copyrighted 2022 
Villa Mertiza