SOFIA’S LAATSTE WEKEN

We hebben er enkele jaren geleden echt tegenop gezien. Wie kon Maria opvolgen? Wel, het bleek te kunnen. Natuurlijk met aanloopproblemen en gebrek aan ervaring. Maar aan wil ontbrak het niet. En ook niet aan een opgeruimd gemoed. En ook niet aan ijver. En zo groeide Sofia in haar rol als schoonmaakdame. Ze was ook nog eens prettig in de omgang met de gasten. Niet te vergeten.
Haar zwangerschap kwam als een verrassing. In ieder geval voor ons. Net in het laatste jaar. Aanvankelijk moest Sofie door haar gynaecoloog extra in de gaten worden gehouden. En even dreigde het mis te gaan. Maar ze is nu al een aardig eind op weg en voelt zich verder goed.

Per half augustus gaat Sofie met zwangerschapsverlof. Wij willen zelf ook niet, dat ze enig risico loopt, als zij hier nog aan het werk is. Op deze manier hopen wij onze samenwerking goed af te sluiten en wat wij vooral hopen, is dat Sofia, Niko en hun twee zonen een gezond jongetje mogen begroeten.
Wij zijn blij dat wij Sofia hebben mogen leren kennen en dat zij voor ons heeft willen werken. En voor onze gasten. Voor jou wellicht.

Inmiddels kennen wij Linda al weer een tijdje. Een periode van enige maanden liep ze aan de zijkant mentaal te trainen voor dit toch bijzondere werk. Onze laatste maanden hebben wij een sterke dame nodig. Een heer mocht ook hoor. Maar goed, Linda is die kracht en we verwachten van haar een hoop als ze het stokje in zijn geheel overneemt. En is dat einde seizoen gelukt, dan slaken wij een zucht van opluchting. Wie brandt er even een kaarsje mee?

Er stopte een auto voor ons pand. Een grote auto. Een dikke kar. De chauffeur parkeerde het gevaarte langs een autootje dat daar stond. Ik keek er naar. De grote wagen kon daar niet blijven staan. Hij zou dus, achteruit, in moeten parkeren. Dan stond’ie wel vlak voor onze entree trap. De ingang van ons hotelletje. Dat zou die toch niet doen? Ik wierp een blik op de ruit van het voorportier. Maar  tegenwoordig kun je daardoor niets zien. Een zwart stuk glas. Hoe groter de auto, hoe kleiner de kans dat je er iets in ontwaart. Het doet me wat maffiaans aan, vooral in combinatie met de luxe van het vehikel. Zo maar wat gedachten, terwijl de auto zijn indraai ging maken. Al snel werd een eenvoudige indraai een heuse parkeerpirouette. In een flits van een moment stond het zwarte gevaarte stijf tegen onze ingang aan. En even later kroop er een gezet heerschap uit. Een kaal rond hoofd op een reuzeromp. Hij strekte zich uit en keek om zich heen. Zichtbaar tevreden met zijn millimeter move. Hij wel, ik niet. Hij ging dit toch niet menen? Zijn patserbak voor mijn ingang? Ik bekeek de man en zag, waardoor ik het woord patser in mijn hoofd kreeg. Een nare man. Ik zag het direct. Maar op het uiterlijk moet je nooit direct afgaan, zo had ik geleerd. Maar mijn irritatie voedde mijn opborrelend vooroordeel. En ik sprak hem aan. ‘Mijnheer’. Want ik zeg altijd mijnheer tegen een wildvreemde. ‘Mijnheer, dit is een ingang. Wilt u ergens anders parkeren, alstublieft’.
De net daarvoor nog tevreden blik van het personage veranderde plotsklaps. Het gezicht werd ineens opgeblazen. Nog sneller dan zijn indraai manoeuvre stonden zijn ogen vliegensvlug op de vuurspuugstand. Het heerschap keek me aan. Vernietigend. En het begon klanken uit te stoten. Oerklanken.
Haast dierlijk. Hoorde ik het goed? Ja, ik hoorde het goed. ‘GREEK!’ YOU OUU IEK GREEK!’. ‘GREEK !!!’ Het eenmaal ook uitgestapte twee koppige gezelschap stond met verdwaasde koppen de roedelbaas aan te staren. ‘GREEK. YOU SPEAK GREEK. I’M GREEK. YOU SPEAK GREEK. GREEEEK’.
Nu wil ik te allen tijde Grieks spreken met een Grieks persoon. Het is een mooie taal. Een beschaafde taal ook. Slecht door mijn gesproken, verwarrend soms. Maar meestal begrijpt een oprechte Griek mij wel. En zoniet, dan heb ik ook een vertaalprogrammaatje op mijn IPhone. En stel dat de woorden goed zijn, maar de uitspraak belabberd, dan is er ook een luidsprekertje dat het in keurig uitgesproken woorden vertaalt. En de gesprekpartner kijkt me dan altijd vol tevredenheid aan. ‘O u zoekt een combinatietang’. Nou die heb ik’.
Maar terug naar het hysterische heerschap. Zijn kop werd nu vuurrood. Meer opgeblazen kon niet. Dan zou voor onze ingang een ontploffing voor veel rotzooi zorgen. En onze schoonmaakdames Sofia en Linda waren al naar huis. Zijn kop was zo vuur- en vuurrood, omdat ik, door zijn volstrekt idiote gedrag weigerde ook nog maar een Grieks woord naar zijn ontplofkop te slingeren. Ja, dan ben ik een ongemakkie hoor! Toen hij ook nog ging stampvoeten en ik hem toe riep, dat hij ‘better kon leaven’ greep zijn echtgenote in. Zij riep dat zij maar onmiddellijk moesten vertrekken. ‘GREEK! YOU GREEK!’ stamelde hij vingerpriemend in mijn richting, maar hij begon aanstalten te maken om ‘s vrouws advies op te volgen. Hij leek nog even te aarzelen. Want het zou door mij kunnen worden uitgelegd als terugtrekking. Overgave of zoiets. Maar de auto werd gestart, zover ik kon horen, want het was een elektrische patserbak. Kijk dat vind ik nou wat sneu. Zoiets moet toch ronkend van woede worden aangeslingerd?
Het gezelschap volgde met instappen de maffiakop. Want echt, dat had hij. Kijk maar eens naar een reportage van het oprollen van een drugsmaffia. De boss ziet er echt zo uit als deze gast. En zo keerde het gevaarte de straat op. En net toen ik dacht: ‘he he, die is opgeduveld’ trapt de taaldictator op de rem. Hij draait het raam naar beneden. Half, niet heel. En daar blijkt de man over een leuk aantal scheldwoorden te beschikken. Klootzak, flikker, rukker…… etcetera etcetra. En dan wordt de stortvloed afgesloten met een flinke fluim. Deze belandt op de straat voor ons hotelletje maar ook een aardig restje blijft hangen tegen de binnenkant van zijn raam. En dan scheurt hij binnen enkele seconden de straat uit. Weg, richting Ierapetra.
Wij wachtten inmiddels nog op een gezin, wat wij op verzoek van een collega konden onderbrengen, Maar dat duurde nogal lang. Dus Siemon nog meer eens bellen. Dat had hij al eens eerder gedaan. Ja, ze moesten nog eten en daarna nog even zwemmen, maar ze kwamen er zo aan.
Dat duurder langer dan ons uitkwam. We kregen uiteindelijk een telefoontje. Nee, ze kwamen niet. Ze hadden ruzie gekregen voor ons hotel. Met een…. Hongaar. En zijn toen uit Mirtos vertrokken.

Je begrijpt wie de Hongaar was en bij welk hotel het voorval had plaatsgevonden. Nu spreek ik bepaald niet accentloos Engels. Als ik die taal spreek vragen gasten mij vaker of ik Nederlander ben. Beetje beledigend natuurlijk. Ik ben toch geen Rutte? Echter een vet Hongaars accent bezit ik geenszins. Maar ja, ik had al eerder door dat de maffiabaas geen talenwonder was. Toch? ‘YOU SPEAK GREEK! YOU GREEK, øøøMALAKA’