Nieuwsbrief augustus 2020

WAT ONS OPVIEL IN MIRTOS

Wij hadden de nieuwe bestrating nog niet gezien. Die werkzaamheden vonden in de winterperiode plaats. Waar onze gedachte destijds naar uitging was ‘ons stoepje’. Zal dat blijven? De verhoging aan de voorkant van Hotel Mirtos, waar wij graag even ‘een stoepje deden’. Een begrip voor diegenen die graag even een borrel halen aan het begin van de avond. Alles gaat dan aan je voorbij, terwijl je aan een drankje nipt. Ook een goede plek om af te spreken. Centraler in het dorp is niet mogelijk.
Wel, alle stoepjes zijn weggehaald, maar aan de hotelkant staan de vertrouwde kleine tafels, waar Janna en haar team graag de bestelling neerzetten. Sinds een week heeft de uitbaatster van het hotel er ook zes bloembakken neergezet. Aan de overkant van het hotel zie je alleen de gele (foei, niet parkeren hier) strepen en nog geen tafeltjes. Zou best leuk zijn enkele minitafeltjes met ieder twee stoeltjes.

In heel het gebied waar de bestrating heeft plaatsgevonden zijn plantenbakken neergezet, een burgerinitiatief ondermeer van Gabi en Noud van Villa Dianthe en Sylvie en Angela, jullie zeker bekend. Al met al is het dorp toch behoorlijk opgevrolijkt. Een kleurrijker welkom en niet te vergeten, ook wel fijn met heel wat minder geparkeerde auto’s.
De bestrating loopt tot aan het eind van het dorp richting Tertsa. Vanaf de supermarkt naar Villa Mertiza komt de bestrating later aan de beurt. Wanneer? Tsja…

De tweede in het dorp
Tot voor een aantal jaren geleden kende Mirtos twee slagerijen. De meest actieve was die van Poppy en Aris. Tot zij er in 2018 mee stopten en van hun slagerij een delicatessenshop maakten. Fijn voor Stathis en zijn moeder Maria aan de overkant. Die verkopen sindsdien alleen het vlees. En ook streekproducten en lekkere wijnen. Maar daar komt verandering in. Naast Platanos, aan het straatje richting strand, heeft zich een nieuwe slagerij aangediend. Die is nog niet open. Men is daar druk mee bezig. Jorgos , zwager van onze Michalis, de eigenaar van Mertiza, was ooit te vinden in de sigarettenkiosk in het centrum. Maar dat is alweer zeker meer dan tien jaar geleden. Nu komt hij terug als beenhouwer, om maar een ouderwets woord te gebruiken. Voordeel is in ieder geval dat het oude krot mooi is opgeknapt en dat geldt ook voor de buren ervan. Want op de hoek staat nu een mooi pandje met zelfs deels een verdieping erop.

Tja, daar zit ik dan. Bij de ingang rechts op het terras. Voor de aankomers dan. Voor de vertrekkers links. Wat uitzoekpapieren voor mijn neus en naast me Siemon die er tekst en uitleg bij geeft.
Dat was allemaal niet de bedoeling. Ik zag mij vissend in een bootje op de ‘Middellandse Zee, Souvenir van mijn dromen’, om het lied maar helemaal af te maken. Nou ja dat is allemaal nogal overdreven. Ik hou helemaal niet van vissen en ook niet van vis. Goed, dat bootje trekt me wel. Gewoon lekker tuffen op het helblauwe water en dan aanmeren bij een verlaten strandje. Lekker de kleertjes uit en poedeldepoedel in zee plonzen. Een activiteit die iedere 60 plus plusser het liefste doet als de plicht is gaan zwijgen.
Het is anders gelopen. Zoals zoveel anders is gelopen, dankzij dat verrekte virus. En bij ons kwam er nog wat extra’s bij. Ik zal je daarmee niet lastig vallen. Het resultaat is dat de groepsfoto op de website van Villa Mertiza nu is verdwenen, net als de meeste mensen die erop stonden. Verdwenen uit Mertiza dan. Wij zijn nu dagelijks met zijn drietjes, naast Siemon en mij ook Sofia, en ik hoop dat Maria zich op een dag weer bij ons zal voegen als belangstelling van potentiële gasten weer is aangetrokken. Voorlopig is dat nog niet zo. Het kwakkelt. Niet qua weer. Dat is alleen maar onstuimig loomzomers. Nee, het aantal Mirtosgangers is niet al te groot. Ze zijn er her en der wel. Zeker. En in het weekend komt er nog een zwermpje Griekse bezige bijen aanzoemen, zodat de restauranteigenaren helemaal niet zo ontevreden zijn. Ik dwaal weer eens af.
Graag had ik mezelf de rust gegund. Lekker zomerklooien en zo nu en dan met Siemon in de auto stappen, Balou achterin en dan een paar daagjes op het eiland bivakkeren. En terug Siemon naar zijn werk schoppen en ik zelf genieten van ons eeuwige uitzicht op de Middellandse Zee, die we hier als Lybische Zee aanduiden. Maar soms gaan de dingen anders.
Toen wij ergens in april/mei doorkregen dat onze toekomstplannen er anders uitzagen, hebben we eigenlijk zonder teveel gemopper de nieuwe stand van zaken geaccepteerd. Ik moet gewoon weer voor een tijdje deel uitmaken van Villa Mertiza. Ook omdat het allemaal zo anders is vanwege de pandemie. Alle zeilen bijzetten. Ons uiterste best doen en, dat is het belangrijkste, het nu even nemen zoals het is. Wat koers bijstellen, wat werkzaamheden afstoten en zo proberen de komende maanden het prettig vol te houden. Nou, als het allemaal zo blijft lopen als nu, dan komt het goed. Dan blijft de zin volop aanwezig.
De afgelopen vier weken in Griekenland moest er veel worden opgestart en vooral materiaal en apparatuur dat het af liet weten, kon me even van mijn á propos brengen. Of gezeurzanik bij de meest ineffectieve papierwinkel van het land: De overheid. ‘Nee, eerst naar Agios en dan hier terugkomen voor het stempel’. Ik zei dan tegen Siemon: Nu weet ik weer waarom ik met pensioen wilde. Uit mijn autoraampjes klonk dan een heftig gemopperdemop. Maar weer thuis uit Ierapetra, gewoon bij Villa Mertiza, was dat al wel weer over. Natuurlijk zitten wij wel eens op ons balkon en vragen ons af hoe het verder moet. Of beter gezegd, hoe het verder kan. Vrienden vragen ons wel eens hoe we de toekomst zien. Nou, eerlijk gezegd, die zie ik niet. Ook wij varen in de mist (een scherpe uitdrukking uit de politiek en de medische wereld in Coronatijd). De komende maanden gaan we proberen wat mist op te laten trekken. En wat dat dan voor vergezichten gaat scheppen, dat zien we wel. Ik heb één ding geleerd in de afgelopen vijftien jaar: Je leeft vandaag. En morgen zien we wel. Leven bij de dagen. In het hier en nu. Dat mij, moet ik ook zeggen, na het lastige jaar 2019, ook dankbaar maakt voor de energie en de blijmoedigheid om even tijdelijk geen pensionado te zijn. Ik zie hoeveel leuke kanten dat ook heeft.
Dus, daar zit ik dan bij de ingang, tevens uitgang op het terras van ons mooie plekje. Waar we ook vandaag en morgen ons best doen om het gasten naar de zin te maken.